In het zand van staan voetstappen.
Grote en hele kleine.
Diepe, zware afdrukken,
en lichtvoetige herinneringen aan iemand die langs het water liep.
Grote mensen liepen hier.
Kleintjes dribbelden over het zand. Mensen die hier voorbij gingen.
Verschillende mensen,
met hun zorgen, met hun lasten, met hun blijdschap.
U, jij en ik, ... wij allemaal zetten onze voetstappen in het zand.
Als de hemel blauw is ... en de ondergrond vast,
dan loop je als vanzelf.
Maar wanneer er tegenwind is,
een zware hemel en een vastzuigende bodem ...
wat dan?
Dan heb je de neiging om stil te blijven staan,
verdwaasd, onzeker, moedeloos.
Terwijl de bodem onder je voeten steeds vaster zuigt.
Dan komt de vraag: Waar bent U God?
maar dan is er dit gedicht/lied (op hout):
